Poezja jest mową odświętną. Jest odkrywaniem rzeczywistości w prawdzie. Poeta w każdej odsłonie wiersza pragnie wyrazić Ją o świecie i sobie, przejrzeć się w niej jak w lustrze. A także zaświadczyć o wydarzeniach i o ludziach. Poezja ma obowiązek utrwalania nawet chwilowych olśnień jawiących się w doczesności ranionej cierpieniem. A nadto pokrzepia człowieka w jego egzystencjalnym lęku. Próbuje porządkować rzeczywistość. Poezja jest też komentarzem do prawdy, dobra i piękna Słowa Bożego; niekoniecznym ale jest - od człowieka rejestrującego światło z góry. W Słowie szuka swojego spełnienia. I z Niego poezja czerpie wieczne soki.