Recenzja - Zbigniew Bieńkowski

Janusza Adama Kobierskiego "Zza siódmej skóry"
(dla Wydawnictwa Poznańskiego)

Z rzadką satysfakcją recenzencką witam tom wierszy dojrzałego ciekawego poety. "Zza siódmej skóry" - po rozmowie z autorem, wspólnym przeanalizowaniu wierszy, usunięciu kilku utworów słabszych, dopełnieniu zbioru kilkoma nowymi - jest tomem jednolitym o precyzyjnej dociekliwości uczuciowej i myślowej. Tytuł zbioru "Zza siódmej skóry" (zamiast proponowanego uprzednio "Ślad zatrzymany") oddaje trafnie zasadniczą cechę poezji Janusza Adama Kobierskiego! Docierać do źródeł, sedna, sensu przeżyć, zjawisk psychicznych, sytuacji egzystencjalnych. Ujrzeć aż " jak to sam poeta określił w jednym z wierszy "sens bezsensu we wszechświecie". Wiersze Kobierskiego zwracają uwagę dojrzałością wcale nie debiutancką. Nie rządzi tymi wierszami przypadek czy okoliczność. Z każdego nieomal utworu wyziera ambicja docierania, podważania, drążenia, przebijania się przez materię przeżycia. Wszystko, treść egzystencji, pamięć, dystans międzyludzki, sen są dla Kobierskiego przede wszystkim terenem odkrywania sobie siebie. Są w tych wierszach bardzo cienkie subtelności, zaskakujące niekiedy odkrycia psychologiczne. Przykładowo: