Recenzja (2) - Janusz Drzewucki

Recenzja Janusza Drzewuckiego o tomiku ks. Janusza Adama Kobierskiego pt. „Pole widzenia”

Janusz Adam Kobierski należy do zakonu księży poetów, na których czele stali przed laty Jan Twardowski i Janusz Stanisław Pasierb, a który współtworzą dzisiaj m. in. Jan Sochoń czy Alfred Marek Wierzbicki. Jednak literek „ks.” Na okładce jego zbioru wierszy „Pole widzenia” próżno szukać i nie bez przyczyny, jak się domyślam. Wszak poeta, który jest z zawodu lekarzem, bądź uprawia profesję inżyniera, nie poprzedza swojego nazwiska na okładce wydawanych właśnie książek z wierszami literkami „lek. med.” czy „inż.” .

Publikując tom poezji bez tej informacji „ks.”, Janusz Adam Kobierski daje nam do zrozumienia, że jego poezja to nie tylko poezja religijna czy ściśle katolicka.

Oczywiście temat religijny jest jednym z podstawowych tematów tej liryki, lecz nie jedynym. Obok wierszy takich , jak „Sensus fidei”, „In excelsis”, „Żyć Biblią”, „Quo vadis” czy „W cieniu Słowa”, znajdujemy w książce wiersze o przemijaniu życia i świata, o własnych słabościach poety, o nadciągającej nieuchronnie starości. Mam tu na myśli naprawdę świetnie napisane utwory w rodzaju „Każdej chwili”, „Głosów” czy „Drogi”. Bohaterem jednego wiersza może być biblijny król Dawid, drugiego - zmarła przed laty matka, odwiedzająca syna we śnie.

Kobierski gra na wielu strunach, zarówno na tych wysokich, jak na tych niskich. Jest poważny, kiedy trzeba, jest zabawny, kiedy może. Co najważniejsze, posiadł umiejętność mówienia o wszystkich sprawach już to codziennych, już to odświętnych w sposób jasny i przyjazny dla czytelnika: jak w lirycznym żarcie zatytułowanym „Tivoli”, jak w złożonych pół żartem, pół serio „Życzeniach noworocznych dla Pana Boga”, jak w filozoficznej refleksji na temat cyfry „Zero”. Nie ulega wątpliwości, że poetycki głos Janusza Adama Kobierskiego jest wyraźny i dobitny, brzmi spokojnie, ale przekonująco.

Janusz Drzewucki

Druk w miesięczniku „Książki – magazyn literacki” nr 5 (272), 2019 r., str. 48