Definicji poezji jest zapewne tyle, ilu poetów i czytelników, dla Paula Valéry to natchniona matematyka, dla innych sposób na poszukiwanie sensu istnienia, zadawanie ważkich pytań, zatrzymywanie ulotnych chwil, przywoływanie minionych zdarzeń i zmarłych bliskich, badanie możliwości i wytrzymałości języka, dla niektórych to forma wyznania miłości lub pokonania miłosnej rozpaczy.

Czym jest poezja dla księdza? Modlitwą? Wyznaniem wiary? Nadziei? Miłości? W najnowszym tomiku księdza Janusza Kobierskiego znajdziemy wszystkie te wartości, w wersji zarówno żarliwej, jak i kontemplacyjnie zdystansowanej, przede wszystkim jednak poeta, zgodnie z zapowiedzią zawartą w tytule, zabiera nas w swego rodzaju podróż po wielości i wieloznaczności swoich światów. Poczynając od świata dzieciństwa, którego chwile „niespodziewanie wracają (…) / Abyś wiedział, / co zrobić”, przez świat snów, o których także można powiedzieć, że „Tak, to była powtórka / z krainy dzieciństwa”, świat historii dawnej i najnowszej, w której pośród innych czasów zarazy „pełnych trwogi śmiertelnej” pojawia się również koronawirus, świat przyrody („Morze podobne do metafory. / Szumi niezmiennie swą tajemnicę”), szeroki świat doczesny – świat kultury i sztuki, pełen wielkich olśnień duchowych i zmysłowych: Florencja, Wenecja, Rzym, Fatima, świat serca i duszy („Mowa / spod serca”, „Dźwięki / z głębi duszy”), nostalgiczny świat pamięci i wreszcie ten, który „jest od zawsze” – (od)wieczny świat wiary.

 ·Tomikowi patronują niejako Włochy, anonsowane już mottem z Sienkiewicza: „Każdy człowiek cywilizowany ma dwie ojczyzny: własną i Włochy”. Kobierski odwiedza Florencję, gdzie staje przy grobie Michała Anioła i kłania się Dantemu; Wenecję w deszczu, gdzie słucha „brzmienia krajobrazu / z muzyki rudego księdza – Antonia Vivaldiego”; Rzym z Kaplicą Sykstyńską, w której Michał Anioł leżał na rusztowaniach, „Aby wspiąć się do nieba / po szczeblach arcydzieł”, miasto, w którym można rozmyślać na Schodach Hiszpańskich albo wspominać Miłosza, Mickiewicza, Słowackiego, Norwida w Caffè Greco – „To miejsce symbol w Rzymie / dla artystów świata”; Sienę, gdzie „Uliczki w dół i w górę / jak zawsze wiodą / na pokuszenie”. Poeta podróżuje jednak nie tylko w geograficznym sensie, wraca także pamięcią do swoich bliskich lub po prostu ważnych dla siebie (jak Ewa Demarczyk) zmarłych, rozważa historie biblijne oraz potrzeby duszy, dla której „konieczny jest / potężny zastrzyk Ducha, / który wybawi od wszelkich boleści / przywróci nadzieję i radość” (z wiersza o znamiennym tytule Nocna apteka duszy).

 ·Ksiądz Kobierski przyznaje, że sam świadomie i konsekwentnie trzyma się jasnej strony życia, stara się wszędzie wypatrywać jasności i światła, nie tylko w muzeum, gdzie na obrazie „Scena banalna / lecz arcydzielna // Malowanie światła // To ono rozsiewało życie // Cała reszta niewiele znaczyła”. Również w codziennym życiu, w ramach ćwiczeń duchowych „Ciągle należy coś poprawiać / z czegoś rezygnować // Czekać aż spłynie światło”, czekać „na łaskę // czyli ocalenie”. Jego postawę charakteryzuje także skromność i pokora, przywołując w wierszu Tęsknota za niewinnością „stan wewnętrzny / z dzieciństwa” – „słodycz niewysłowioną / znaną aniołom”, „szczęśliwą jasność w duszy / która potrafiła przebywać / w innym wymiarze”, poeta zdumiewa się takiemu wyróżnieniu:

 

 

Myślę, że ten żartobliwy, choć przecież zarazem najbardziej poważny, wyraz nadziei można by w „nocnej aptece duszy” przepisać każdej znękanej człowieczej duszy wraz z zaleceniem samodzielnego praktykowania i doskonalenia świetlistej kaligrafii. Nie ma bodaj innego sposobu na zwalczenie egzystencjalnych i metafizycznych mroków i lęków, bo nawet ksiądz Kobierski nie uzurpuje sobie praw do pewności w kwestiach eschatologicznych i modli się na granicy niemal bluźnierstwa: „Obawy zaś niech nie gnębią / naszych baśni / co przed nami”. I właśnie ten brak jakiejkolwiek kategoryczności, nieunikanie zwątpienia – „Wszystkim jesteś a jakbyś był / nicością”, „Przez życie moje / sięgałem po słowa / najwierniej nazywające prawdę (…) światło życia i sens upadków. (…) Ale jak to zrobić / nie znając tajemnych kodów?” – wzrusza i przejmuje najbardziej.