Ale o dziwo ? i o zgrozo ? owoce myśli ludzkiej w naszych czasach, uściślając ? w naszym kraju, nie są w cenie. Choć jest na nie ogromne zapotrzebowanie, jak zawsze. A opłacane są w sposób symboliczny, znikomy, barbarzyńsko niesprawiedliwy. Przeciętny twórca w Polsce ze swej twórczości nie wyżyje. Ba, umrze z głodu. W krajach zachodnich, w USA podobno jest całkiem dobrze. Ale to jest ciągle inny świat. A popatrzmy ? dwie nagrody Nobla w ostatnich dziesięcioleciach przypadły Polsce i właśnie za poezję (Czesław Miłosz, Wisława Szymborska).

Ale i poza Polską najczęściej ktoś z taką pasją, z takim powołaniem łączy poezjowanie z pracą zawodową. Oto wielki poeta Konstandinos Kawafis z Aleksandrii dziesiątkami lat chadzał do biura, gdzie spełniał (na pewno nudnawą) pracę urzędniczą, by zarobić na codzienny chleb. I jednocześnie pisywał genialne wiersze. Napisał ich stosunkowo mało, może właśnie dlatego, że nie miał wiele czasu na tę pasję, którą nosił w sobie. Ale na tyle ta praca była jednak spokojna, że coś tam jednak napisał. I okrzyknięty jest największym poetą XX wieku. Czyli, dodatkowy wniosek, nie ilość, ale jakość się liczy.

Podobnie urzędniczy żywot wiódł inny uznany poeta Thomas Stearns Eliot. I jakoś godził ją z własną twórczością literacką.

Tak więc w warunkach nawet zwykłego zarabiania na utrzymanie siebie i rodziny ci, którzy tym powołaniem zostali obdarowani tworzą, choćby kosztem wypoczynku oraz snu. Bo to jest pasja, to jest imperatyw tak silny, że nie sposób go stłumić lub wygasić.

A jak mają się ci, których los obdarowuje idealnymi warunkami do tworzenia, gdyż są niezależni finansowo? Nie wiem. Ale przypominam sobie wypowiedź Zbigniewa Herberta, kiedy to już na spokojnej emeryturze (na początku lat dziewięćdziesiątych) cały czas miał do swojej dyspozycji, wyznał w wywiadzie, ze zdumieniem dla samego siebie, że tylko około 10% wolnego czasu poświęca na pisanie. Jest to więc problem złożony, szczególnie w przypadku poezji. Pisanie prozy można jakoś zaplanować na każdy dzień. Twórca widocznie może się zaprogramować. Z poezją to nie wyjdzie. Pomysł na wiersz ? natchnienie ? może przyjść bowiem w najmniej spodziewanych okolicznościach. Może nawet zbudzić nocą ze snu. Sam osobiście miałem takie przygody z ?muzą poezji?. Pisanie wiersza jest procesem w dużym stopniu tajemniczym, jest to jakieś misterium. Zresztą w innych dyscyplinach artystycznych proces tworzenia np. obrazu, utworu muzycznego, również przebiega w jakimś ?twórczym amoku?, w natchnieniu, w stanie często niezrozumiałym dla zwykłego człowieka. W wielu książkach można znaleźć opisy takich interesujących scen z życia twórców.

Wracając do początku, w moim przypadku próby układania bardzo prostych sentencji w zdania rymowane miały już miejsce chyba w trzeciej klasie szkoły podstawowej. Nie zwracałem na nie uwagi. Czasami coś z tego się przydarzyło, ale szybko wygasało ? i to na długo. Czytałem, dużo czytałem, ale powieści i opowiadania; oczywiście książki dostosowane treścią do mojego wieku, potem coraz poważniejszą literaturę. Po poezję, ale współczesną, zacząłem systematycznie sięgać, gdy przekroczyłem 20. rok życia. I właściwie od tego czasu datuję moje pierwsze próby literackie. Naprawdę nie umiem jednak wytłumaczyć, dlaczego zacząłem wtedy pisać wiersze. Może sprawiły to studia polonistyczne, zetknięcie ze współczesną poezją polską; z tak znakomitymi autorami jak Zbigniew Herbert, Wisława Szymborska ... Także młodzieńczy napór myśli, charakterystyczny w tym wieku, sprawił, że znalazły one ujście w formułowaniu własnych tekstów. Mówię ?tekstów?, bowiem daleko im było do wierszy. Ta moja wczesna pisanina była moim zdaniem okropna, ale chyba jednak typowa dla kogoś, kto dopiero zaczyna. W tej sporej ilości zapisów, nazwijmy je plewami, jakieś tam ziarenka już (na szczęście) można było znaleźć. Człowiek młody pragnie poznawać świat, wyrażać go w taki lub inny sposób. U mnie to się uzewnętrzniło właśnie tak; poprzez słowo, metaforę, wiersz. A że początki nie były łatwe i nie były udane to może i dlatego nie zachowałem zapisków z tych pierwszych lat. A potem tułaczka zakonna też nie sprzyjała zachowywaniu rękopisów; w sytuacjach bowiem przeprowadzek zawsze się redukuje lub całkiem pozbywa wszelkich papierów. Do dziś pewnych kartek nie mogę znaleźć, a bardzo chciałbym. I nie wiem, czy jeszcze są, czy już ich nie ma.