Pewien wiersz
powinien być napisany,
a nie został.

Poeta jednak cierpliwie
nosi go w sobie.

Kolebie jak w kołysce dziecię.

Nuci łagodne melodie,
by go nie spłoszyć.

I czeka,
aż urośnie,
okrzepnie,
wypięknieje.

Może to trwać
dość długo.

Ale wybrał sposób
właśnie taki.

To droga trudniejsza,
ale budzi nadzieję,
że zrodzony wiersz

będzie żyć.